Στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας και στα πρώτα χρόνια της Αγγλικής κατοχής το 1878 αυτό που συνέβαινε στην Κύπρο ήταν ένα όργιο εγκλημάτων. Τα ινία τότε κρατούσε η Πάφος. Με την Λεμεσό και Λευκωσία να ακολουθούν.
Κατά την περίοδο αυτή υπήρχε μεγάλη ένταση και έκταση του φαινομένου με αποτέλεσμα οι τότε αρμόδιες αστυνομικές αρχές παρόλα τα μέτρα που είχαν πάρει από τις οδηγίες των Άγγλων διοικητών να μην μπορούν να σταματήσουν τους φόνους. Είτε γιατί δεν είχαν τα μέσα για να πατάξουν τους φονιάδες και να διαλύσουν τις διάφορες συμμορίες τους. Είτε γιατί οι εγκληματίες που συνήθως ήταν τα πρωτοπαλίκαρα της περιοχής τύγχαναν βοήθειας από τους απλοϊκούς χωρικούς που φοβούνταν και δεν ήθελαν να τα βάλουν μαζί τους θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια τους την ζωή.
Ακόμα ήταν η εποχή που ο καθένας έπαιρνε το νόμο στα χέρια του και προτιμούσε να τιμωρεί ο ίδιος τον εγκληματία παρά να σπαταλά άδικα, άσκοπα, και αναποτελεσματικά τις ώρες του στα δικαστήρια όπου πολλές φορές με τις διαδικασίες που εφαρμόζονταν. Πίστευε ότι δεν μπορούσε να βρει το δίκαιο του, ενώ τα έξοδα για χρήση συνηγόρων υπεράσπισης ήταν πάρα πολλά.
Στο μεταξύ η εξουσία στην αστυνομία λόγω της τουρκικής κατοχής που προηγήθηκε συνέχιζε να βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Οι οποίοι πολλές φορές είτε εξαγοράζονταν, είτε έδιναν έδαφος κάλυψης στους Τούρκους εγκληματίες οι οποίοι ήταν και πολύ πιο οργανωμένοι. Έτσι το έγκλημα σ’ ορισμένες περιπτώσεις έπαιρνε κάποια πολιτικοθρησκευτική κυρίως χροιά. Άρα λοιπόν ήταν φυσικό επακόλουθο όλες αυτές οι διακρίσεις και οι ατασθαλίες που συνέβαιναν στα ενδότερα του σώματος να δημιουργούσαν προβλήματα αμαυρώνοντας την εικόνα και το κύρος της αστυνομίας.
Πολλές εφημερίδες της περιόδου είχαν κατηγορήσει κατ’ επανάληψη την αστυνομία ως ασυντόνιστη, αποδυναμωμένη και ανίκανη να δράσει…..
Κατά την εν λόγω περίοδο πρέπει επίσης να τονισθεί ότι η ζωή γενικότερα παρουσιαζόταν ως σαν να μην είχε καμία αξία. Οι φονιάδες σκότωναν για μια σειρά από λόγους: Για μερικά ζώα, για λόγους τιμής, είτε ακόμα και για να βοηθήσουν κάποιο φίλο τους που ήθελε να εκδικηθεί ένα αντίπαλό του.
Πολλές φορές το αντίτιμο ήταν ένα απλό ευχαριστώ προς το δολοφόνο, μια εξυπηρέτηση που ήθελε απ’ αυτόν που παράγγελλε τη δολοφονία ή ακόμα και μια μικρή διασκέδαση μετά την εξαφάνιση του αντιπάλου.
Αργότερα όμως σαν μπήκαν στη μέση οι οργανωμένοι εγκληματίες και οι πληρωμένοι δολοφόνοι, η αφαίρεση μιας ζωής άρχισε να αποκτά κάποια αξία, με τους δολοφόνους να είναι πάντοτε έτοιμοι να εξετελέσουν το αιμοβόρο τους έργο.
Οι φόνοι τις πλείστες φορές αποτελούσαν κοινό μυστικό. Ο φονιάς ήταν σε πολλούς γνωστός, ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες που γνώριζε ο ένας τον άλλο… Παραταύτα όμως πολύ σπάνια μιλούσε κάποιος στην αστυνομία. Κι αυτό διότι οι φονιάδες αλλά και οι οργανωμένοι εγκληματίες κατόρθωναν με τις διάφορες τρομοκρατικές μεθόδους που εφαρμόζαν να εκφοβίζουν και να εξουδετερώνουν εντελώς τους μάρτυρες. Έτσι ενώ ο κόσμος γνώριζε όλες τις λεπτομέρειες προτιμούσε να κρατά το στόμα του κλειστό.
Επιπλέον δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις οπού αρκετοί εν δράσει εγκληματίες της περιόδου αυτής είχαν απαγάγει τις ομορφότερες νέες στις περιοχές δρούσαν. Και αφού τις βίαζαν και ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές τους ορέξεις τις άφηναν ελεύθερες να επιστρέψουν ντροπιασμένες πια στις οικογένειές τους.
Ωστόσο υπήρχαν και περιπτώσεις όπου οι εγκληματίες έσπευδαν σε γάμους και αφού διασκέδαζαν κοιμούνταν υπερκαλυμμένοι από άλλους πάνοπλους φίλους και υποστηρικτές τους πρώτοι αυτοί με την νύφη, πριν κοιμηθεί μαζί της ο σύζυγος….
Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο απλοϊκός και ανίσχυρος κόσμος όχι μόνο τους φοβόνταν και τους έδινε ότι του ζητούσαν αλλά τους σεβόταν και τους θαύμαζε μέχρι του σημείου που όταν περνούσαν από δίπλα του να προσηκόνεται σ’ αυτούς από σεβασμό ή φόβο.
Έτσι οι εγκληματίες καθίσταντο οι άνθρωποι που ρύθμιζαν τη ζωή και εφάρμοζαν τους δικούς τους νόμους. Αυτούς του παράνομου δικαίου…..
Σκοπός μας λοιπόν μέσα από την εμπεριστατωμένη έρευνα που θ’ ακολουθήσει, είναι να εξετάσουμε και συνάμα να επεξηγήσουμε αναλυτικά τόσο από κοινωνιολογικής όσο και από εγκληματολογικής πλευράς το εγκληματικό όργιο που συνέβαινε κατά την εν λόγω περίοδο στο νησί.
Κατά την περίοδο αυτή υπήρχε μεγάλη ένταση και έκταση του φαινομένου με αποτέλεσμα οι τότε αρμόδιες αστυνομικές αρχές παρόλα τα μέτρα που είχαν πάρει από τις οδηγίες των Άγγλων διοικητών να μην μπορούν να σταματήσουν τους φόνους. Είτε γιατί δεν είχαν τα μέσα για να πατάξουν τους φονιάδες και να διαλύσουν τις διάφορες συμμορίες τους. Είτε γιατί οι εγκληματίες που συνήθως ήταν τα πρωτοπαλίκαρα της περιοχής τύγχαναν βοήθειας από τους απλοϊκούς χωρικούς που φοβούνταν και δεν ήθελαν να τα βάλουν μαζί τους θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια τους την ζωή.
Ακόμα ήταν η εποχή που ο καθένας έπαιρνε το νόμο στα χέρια του και προτιμούσε να τιμωρεί ο ίδιος τον εγκληματία παρά να σπαταλά άδικα, άσκοπα, και αναποτελεσματικά τις ώρες του στα δικαστήρια όπου πολλές φορές με τις διαδικασίες που εφαρμόζονταν. Πίστευε ότι δεν μπορούσε να βρει το δίκαιο του, ενώ τα έξοδα για χρήση συνηγόρων υπεράσπισης ήταν πάρα πολλά.
Στο μεταξύ η εξουσία στην αστυνομία λόγω της τουρκικής κατοχής που προηγήθηκε συνέχιζε να βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Οι οποίοι πολλές φορές είτε εξαγοράζονταν, είτε έδιναν έδαφος κάλυψης στους Τούρκους εγκληματίες οι οποίοι ήταν και πολύ πιο οργανωμένοι. Έτσι το έγκλημα σ’ ορισμένες περιπτώσεις έπαιρνε κάποια πολιτικοθρησκευτική κυρίως χροιά. Άρα λοιπόν ήταν φυσικό επακόλουθο όλες αυτές οι διακρίσεις και οι ατασθαλίες που συνέβαιναν στα ενδότερα του σώματος να δημιουργούσαν προβλήματα αμαυρώνοντας την εικόνα και το κύρος της αστυνομίας.
Πολλές εφημερίδες της περιόδου είχαν κατηγορήσει κατ’ επανάληψη την αστυνομία ως ασυντόνιστη, αποδυναμωμένη και ανίκανη να δράσει…..
Κατά την εν λόγω περίοδο πρέπει επίσης να τονισθεί ότι η ζωή γενικότερα παρουσιαζόταν ως σαν να μην είχε καμία αξία. Οι φονιάδες σκότωναν για μια σειρά από λόγους: Για μερικά ζώα, για λόγους τιμής, είτε ακόμα και για να βοηθήσουν κάποιο φίλο τους που ήθελε να εκδικηθεί ένα αντίπαλό του.
Πολλές φορές το αντίτιμο ήταν ένα απλό ευχαριστώ προς το δολοφόνο, μια εξυπηρέτηση που ήθελε απ’ αυτόν που παράγγελλε τη δολοφονία ή ακόμα και μια μικρή διασκέδαση μετά την εξαφάνιση του αντιπάλου.
Αργότερα όμως σαν μπήκαν στη μέση οι οργανωμένοι εγκληματίες και οι πληρωμένοι δολοφόνοι, η αφαίρεση μιας ζωής άρχισε να αποκτά κάποια αξία, με τους δολοφόνους να είναι πάντοτε έτοιμοι να εξετελέσουν το αιμοβόρο τους έργο.
Οι φόνοι τις πλείστες φορές αποτελούσαν κοινό μυστικό. Ο φονιάς ήταν σε πολλούς γνωστός, ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες που γνώριζε ο ένας τον άλλο… Παραταύτα όμως πολύ σπάνια μιλούσε κάποιος στην αστυνομία. Κι αυτό διότι οι φονιάδες αλλά και οι οργανωμένοι εγκληματίες κατόρθωναν με τις διάφορες τρομοκρατικές μεθόδους που εφαρμόζαν να εκφοβίζουν και να εξουδετερώνουν εντελώς τους μάρτυρες. Έτσι ενώ ο κόσμος γνώριζε όλες τις λεπτομέρειες προτιμούσε να κρατά το στόμα του κλειστό.
Επιπλέον δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις οπού αρκετοί εν δράσει εγκληματίες της περιόδου αυτής είχαν απαγάγει τις ομορφότερες νέες στις περιοχές δρούσαν. Και αφού τις βίαζαν και ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές τους ορέξεις τις άφηναν ελεύθερες να επιστρέψουν ντροπιασμένες πια στις οικογένειές τους.
Ωστόσο υπήρχαν και περιπτώσεις όπου οι εγκληματίες έσπευδαν σε γάμους και αφού διασκέδαζαν κοιμούνταν υπερκαλυμμένοι από άλλους πάνοπλους φίλους και υποστηρικτές τους πρώτοι αυτοί με την νύφη, πριν κοιμηθεί μαζί της ο σύζυγος….
Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο απλοϊκός και ανίσχυρος κόσμος όχι μόνο τους φοβόνταν και τους έδινε ότι του ζητούσαν αλλά τους σεβόταν και τους θαύμαζε μέχρι του σημείου που όταν περνούσαν από δίπλα του να προσηκόνεται σ’ αυτούς από σεβασμό ή φόβο.
Έτσι οι εγκληματίες καθίσταντο οι άνθρωποι που ρύθμιζαν τη ζωή και εφάρμοζαν τους δικούς τους νόμους. Αυτούς του παράνομου δικαίου…..
Σκοπός μας λοιπόν μέσα από την εμπεριστατωμένη έρευνα που θ’ ακολουθήσει, είναι να εξετάσουμε και συνάμα να επεξηγήσουμε αναλυτικά τόσο από κοινωνιολογικής όσο και από εγκληματολογικής πλευράς το εγκληματικό όργιο που συνέβαινε κατά την εν λόγω περίοδο στο νησί.
